Yomg’irli
kunlarning birida bekatda aftobus poylab tursam, yoshielliklardan oshib
qolgan bir ayol yonimga kelib turdi. Ayol kun sovuqbo’lishiga
qaramay,biz oz yupun kiyinganidan dildirab turardi. Ungarahmim keldi. - Opaxon qayerga borayapsiz shunday havoda? – dedim. - Yo’lni ham yaxshi bilmayman. Markaziy kasalxonaga borishim kerak edi, - dedi u. - Bir
oz kutsangiz, yo’nalishdagi taksi keladi, birga ketamiz. Qayerdatushish
kerakligini o’zim ko’rsatib yuboraman, - dedim men. Birozdan so’ng
biz kutgan taksining qorasi ko’rindi. Ammo qaerdandur 5-6yo’lovchi
kelib, bizga qo’shildi. Men baribir navbat bizniki deganhayolda
turaverdim. Ammo mashina kelishi bilan ortimizdagilar "hujum”ga o’tishdi
va bizdan oldin mashinaga chiqib olishdi. - Insof qilinglar, navbati bilan-da, - dedim qizishib. – Biz qancha paytdan beri kutib turibmiz-ku! Hech kim gapimga e’tibor qilmadi. - Hech bo’lmasa mana shu onaxonni kasalxonaga tashlab qo’ying, shoshib turibdi, - dedim bus afar haydovchiga yuzlanib. Haydovchi esa bir yo’lovchilarga, bir onaxonga qaradi. Ayolning ahvolini ko’rdi-da: -Ozgina kutsangiz, o’zlari kasalxonaga olib ketishadi, - dedi piching qilib. Biz ikkimiz indamay bekatga qaytdik. Baxtimizga keyingi mashina tezda keldi. Ammoko’p
yurmay chorahadagi "probka” da turib qoldik. Haydovchi nimagapligini
bilish uchun o’sha tomonga ketdi. Bir payt rangi oqarganichaqaytib
keldi: - Mendan oldingi ketgan taksi "Kamaz” ga urilib ketibdi! Men "yalt” etib ayolga qaradim. U indamay mendan nigohini olib qochdi va nimalardir deb pichirlab qo’ydi. - Ichidagilarga hech narsa qilmabdimi? – dedi kimdur achinib. - Bilmadim, yo’lovchilarni markaziy kasalxonaga olib ketishibdi, - dedi haydovchi.
